Με κομματιάζει
η έλλειψη
Ναυάγησε το μυαλό
σε οτιδήποτε δικό σου
Ο κάθε άσχετος
δεν μπορεί να μας καταλάβει
Ειδικά όπως μπορώ να νιώθω
εγώ εσένα.
Γίνομαι μπιζού
βραχιόλι που σου κάνει εντύπωση
και με αγοράζεις στο Μοναστηράκι
για μερικά ευρώ
Με κουβαλάς πάνω σου
αυτό έχει σημασία
Να είμαι μαζί σου
Το πως και το γιατί
δεν έχει αξία
Η καρδιά μου εύθραυστη
μα δε σπάει
Πολεμάει ακόμα
για τη τιμή των ματιών σου
Παλεύει και μένει
ζει από τα όνειρα
που πλάθει τα ανήσυχα βράδια
ειδικά για σένα
Ο λόγος που στριφογυρίζω
τα βράδια στο κρεβάτι μου
Και ακούω εκείνο
το περίφημο "τικ τοκ"
της άπειρης
και αμήχανης καρδιάς σου
Τι ψάχνεις να βρεις Δε ξέρω. Συρρίκνωση. Δεν μπορείς να κοιμηθείς Εγώ να δεις...
Δε μπορώ να σκέφτομαι σε τι ανθρώπους ανάμεσα μπορεί να βρίσκεσαι.
Δε θέλω να με καταλάβουν γιατί δεν μπορούν Ξένοι όλοι περαστικοί από τη ζωή μας Η απονιά χαράζει το πρώτο στρώμα του δέρματος Θέλω να με νιώσεις. Επειδή μπορείς.
Παίρνεις μολύβι δίνω το χαρτί Πόθων αποτυπώματα Αυτά που κερδίσαμε και τα χαμένα
Όλα χωράνε Είναι πολλά της καρδιάς τα φύλλα.
Το κόκκινο μελάνι δεν τελειώνει Δεν μπορώ να σηκωθώ από το τραπέζι Και αυτό το ποτήρι Θα το πιω Για σένα, για μένα Για τον έρωτα που θα μας κάψει αργά ή γρήγορα
Είσαι πολύ κοντά Είμαι αυτός που σε κοιτάει κατευθείαν στα μάτια Όταν κολλάνε οι δείχτες από τα ρολόγια Είμαι σαν το εισιτήριο στο χέρι σου Με κρατάς Με τσαλακώνεις Με πετάς Με ξεχνάς και με πλένεις με τα ρούχα σου
Είμαστε απέναντι στου ηλεκτρικού τα βαγόνια Όλα τα κερδίζεις και εγώ "τα χάνω" Γράφω κάτι στο εισιτήριο και αμήχανα στο δίνω Όσα χρειάζεται να μάθεις μπόρεσα και χώρεσα Η καρδιά σταμάτησε. Διάβασε το.
Φωτιά που καίει
ολοκληρωτικά
Ειδικά τα μάτια σου
Οινόπνευμα καθαρό
Κάνουν στάχτη τις ελπίδες
και τα λεπτά αισθήματα
Εκεί στα ίδια βλέφαρα
γαντζώνονται τα βάσανα
των ερωτευμένων
Παντού στάχτη
Τι να πρωτοσβήσω;
Ο αέρας αποτελειώνει
οτιδήποτε αφήσαμε στη μέση
Λέω να καρφώσω τίποτα αισχμηρό
στο σημείο που έχεις κάνει σπίτι
Στα αριστερά.
Ποίος ξέρει;
Κολλήσαμε στο χρόνο
Δε φταίει κανείς άλλος
Μονάχα η καρδιά μας
Δίκασε τη δικιά μου
Σε χάνω.
Στριμωγμένες ζωές
μέσα στα μετρό
Αρώματα συναισθημάτων
με πνίγουν...
Τα μαλλιά σου
σαν τα πρωτοβρόχια
που ερωτεύομαι κάθε χρόνο
Δε με αναγνωρίζω
Σκέψεις κουτές...
καταδικασμένες
Χάθηκα.
Με ακούς.
Μέσα από τις σιωπές
Μιλάμε.
Σημάδια από τα βήματα σου
στο βρεγμένο χώμα
Περπατάς μέσα μου...
Μνήμη που νικάει
όλα μου τα όνειρα
Πόσα "αχ" πνιγώ καθημερινά
Ούτε που ξέρω.
Μοναξιά απλά μια λέξη.
Για μένα ζωή ανόητη
και μοιρασμένη
από τη δική σου.
Το να μην μπορώ να σου πω
"Τίποτα."
Υπάρχει τίποτα πιο σκληρό
από αυτό;
Δεν είμαι σαν τους άλλους
Μακάρι να ήσουν όπως τις άλλες
Εκείνες τις συνηθισμένες...
Μα τα έχεις όλα
Ισόποσα μοιρασμένα
Δε σου λείπει τίποτα.
Πληθωρικότητα
από χαρίσματα...
Ζωγραφισμένα είναι όλα
στις κινήσεις
στα γλυκά καμώματα σου.
Προσωποποίηση της τρυφερότητας
ο χαρακτήρας σου..
Σ'αυτά τα μάτια σου
ξυπνάω/ πεθαίνω/ ονειρεύομαι
Είμαι μικρός, φτωχός και κουρελής
Δεν έχω τίποτα, δεν είμαι τίποτα.
Δεν υπάρχω.
Σβήνω στα σπιρτόζικα χαμόγελα
που σκας σε ανύποπτο χρόνο.
Χάος μέσα μου
βαθύ και απύθμενο
Έχω ένα κουτί που όλα τα κρύβω
Πραγματικό.
Φοβάμαι πως μπορεί να πεθάνω
και να μη μάθεις τίποτα.
Θέλω να περνάς καλά
να έχεις ότι λείπει
Όσα από υπερβολική αγάπη
δειλιάζουν να σου δώσουν.
Μην αλλάξεις για κανέναν
Είσαι απλά ιδανική.
Τσακισμένα χαρτάκια
στις τσέπες μας
εγωισμοί τσαλακωμένοι
στο βλέμμα εκτεθειμένοι
Κόμπος στο στομάχι
Όταν κάπως βρεθώ ή με κάποιο τρόπο
Μαζί σου.
Λαχτάρα μεγάλη
και με δένει
Με σένα.*
Είναι γεγονός ότι τελευταία σε φοβάμαι.
Γιατί θέλεις να μεγαλώσεις πριν την ώρα σου.
Και θέλεις να πετάξεις με αερόστατα
χωρίς να δίνεις δεκάρα για τα ύψη.
Δεν πιστεύεις σε παραμύθια
γιατί έτσι σε έμαθαν από μικρή.
Πως ότι δε βλέπεις να μη το πιστεύεις
μόνο να το αμφισβητείς...
Ψέμματα βαμμένα από τη δική σου μάσκαρα
ένα καλοκαίρι ξεψύχησε.
Μιλάς απότομα και βρίζεις
επιλέγεις και καταδικάζεις
αγορίστικα χαρακτηριστικά
Που δε σου ταιριάζουν...
Σινεμά με λίγο κόσμο
Τι πας να δεις;
Ότι δεν κάνεις
στην πραγματικότητα
Αδειανό νησί
γεμάτο νούμερα
πας με "φίλες" σου
να γεμίσεις εμπειρίες
Μα θα γυρίσεις κενή.
"Το παγωτό δεν πάει κάτω
αν δεν έχεις παρέα"
Είσαι ο λόγος που μίσησα
τα καλοκαίρια
και η αιτία.
Με φοβάμαι.
Γιατί για μένα είσαι το ιδανικό.
(με ένα κάρο χαριτωμένα ελαττώματα)
Γιατί δεν κοιμάμαι όταν σκέφτομαι τα χαρίσματα σου.
(και δεν είμαι σίγουρος ότι έχεις καλή παρέα)
Γιατί μπορώ να δω πίσω από το μακιγιάζ.
(και είσαι πολύ πιο όμορφη έτσι)
Γιατί μου λείπεις.
Για σένα θα φορούσα μπλουζάκια Πόλο με σηκωμένους γιακάδες
γυαλί Ray Ban και AXE αποσμητικό
κι ας έχω δέρμα ευαίσθητο και θα γέμιζα κοκκινίλες.
Θα άκουγα metal και σκυλάδικα
θα καθόμουν με τα καλύτερα μου ρούχα
σε οποιοδήποτε πεζοδρόμιο
Θα γυρνούσα όλη την Αθήνα
με τα πόδια
και δεν δε θα βούρκωνα
σε ταινίες και σε τραγούδια
Θα κυκλοφορούσα με μηχανή
ή με "Σμαρτάκι"
(και ας μη μ'αρεσε ποτέ σαν αυτοκίνητο)
Θα καθόμουν μ'ένα φραπέ στο χέρι
με τις ώρες σε στέκια αρκετά κακόγουστα
στο Γκάζι, στον Κορυδαλλό, στο Μπουρνάζι ή στο Φάληρο
Θα φόραγα τζιν ή πέτσινα
και ζακετάκια στην παραμικρή υγρασία.
Θα είχα ρολόι δίχως αριθμούς.
(εξάλλου πάντα αργοπορώ)
Πάλι για σένα,
Θα πούλαγα μούρη χωρίς αιτία
θα έβαζα ζώνη
θα ντυνόμουν αποχρώσεις του καφέ,
και θα φόραγα μπότες και πέδιλα
ακόμα και Timberland
Θα αγόραζα Iphone,
και θα άλλαζα αριθμό κινητού
δεν θα ξανάκουγα Πουλόπουλο
Ούτε Κ.Βήτα.
(Μόνο κρυφά!)
Θα έτρωγα κουνουπίδι
ίσως και πατσά!
θα κάπνιζα και τσιγάρο
σε τρελά κέφια ναργιλέ.
Θα έπαιζα και στοίχημα
και δεν θα χανόμουν
τόσο εύκολα σε μέρη,
που έχω άπειρες φορές πάει
Μόνο για σένα,
δεν θα άλλαζα τόσο τη φωνή μου,
όταν μιλούσα στο τηλέφωνο.
Θα μάθαινα όλα τα Πόκεμον
απέξω σε μια μέρα!
Θα έβαζα φακούς επαφής
(και ας τους έχανα συνέχεια)
Θα έκανα τα μαλλιά μου
καρφάκια...
με ζελέ του ενός ευρού
Ειδικά για σένα
θα φόραγα αμάνικα
και ψαράδικα.
Δεν θα λουζόμουν για μια μέρα
ολόκληρη και θα φόραγα τα ίδια ρούχα
την επόμενη
Δεν θα ξαναέπαιρνα ταξί
και θα κοιμόμουν απ'τις δέκα
τις καθημερινές.
Άνετα για σένα...
Θα έκανα πως βαριέμαι
τα παιχνίδια και ούτε θα ανέλυα
όσα μου συμβαίνουν.
Θα έπινα ξεροσφύρι,
ουίσκι και βότκα
και ας γινόμουν πίτα
(για δεν το κατέχω το άθλημα)
Θα έκανα βαράκια και θα'τρεχα στα γυμναστήρια
μετά απ'τη δουλεία.
Θα έβλεπα παγωτό φράουλα
μόνο σε φωτογραφίες
και θα παρατούσα την Ιαπωνία
για την Ελλάδα...
Κοιτάω τους άδειους δρόμους
δεν ξέρω αν μου ταιριάζουν περισσότερο έτσι
Εισιτήρια μεταχειρισμένα
ξεχασμένα σε τσέπες
όχι επίτηδες
Όλοι ξεχνάμε
κάτι ή κάποιον
Σημασία έχει τι θα μείνει.
Αξέχαστο.
Τα φώτα είναι σε σειρά
όχι τυχαία
η μόνη παρηγοριά μου
να τα χαζεύω.
Σχεδόν μόνος.
Ένας φίλος πάλι
για εκατομμυριοστή φορά
σκέφτεται ένα κορίτσι
Του λείπει πολύ
έχει να τη δει... καιρό
αλλά ποιος νοιάζεται;
Βράδια που ζούμε
και πρωινά που πεθαίνουμε
Σαν αγριολούλουδο
που ξεριζώνουν στα νιάτα του
το παρελθόν μας...
Ευτυχώς που δεν καπνίζω.
Άλλοτε με πιτζάμες
ή με πουκάμισα φαρδιά
πίνεις τον καφέ σου
είσαι χωρίς φτιασίδια
Με μαλλιά μπλεγμένα...
μα τόσο φυσικά όμορφη
(Βάζω στοίχημα δεν στο έχει πει κανένας.)
Θα έδινα στο παλιατζή
ότι έχω,
Όλα μου τα πράγματα
ακριβά και φθηνά...
για να σε βλέπω κάθε πρωί.
Σαν φύλακας άγγελος
Χωρίς φτερά, επίγειος.
Είναι κανόνας
Δεν ξεχνάμε
ότι μια φορά το ζήσαμε
δρόμος στο Μοναστηράκι
που τον περπατήσαμε.
Θυμάσαι;
Δεν πάει άλλο. Μπούχτισα. Κουράστηκα να πιέζω τον εαυτό μου. Πολλούς από σας δεν μπορώ να σας καταλάβω. Νιώθω σαν ρούχο παλιό, μεταχειρισμένο. Φθαρμένο από την πολύ χρήση και τα πλυσίματα. Κάποιοι από εσάς μου το κάνατε αυτό. Αρκετοί μπορώ να πω.
Άνθρωποι που συνήθισαν την παρακμή. Τυπικότητες και καθωσπρεπισμοί. "Ηθοποιοί" με κακότεχνο παίξιμο που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι ζουν σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Δεν ιδρώνει το αυτί τους. Αναισθησία... προκλητική. Παθητικοί δέκτες. Είμαστε μονάχα αριθμοί στα τεφτέρια των πολυεθνικών. Οι περισσότεροι... Ξέχασαν. Αποδέχτηκαν ότι πιο ταπεινωτικό. Ξεπουλήθηκαν. Πνίγομαι. Δεν μπορώ την απονιά και την κενότητα. Σαβουροφάγοι, κακόγουστοι, δήθεν. Συνήθισαν το λίγο και πνίγηκαν στο τίποτα. Κορίτσια μελαγχολικά. Αγόρια ενοχικά.
Τόσοι αγώνες, αμέτρητα έργα τέχνης, πόσες ζωές θυσιασμένες και τώρα τι; Βολεύτηκαν σε ένα βουνό από σκουπίδια. Αρκέστηκαν σε ένα μεγάλο τίποτα. Αφεντικά- εργοδότες-κερδοσκόποι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν με τον πιο χυδαίο τρόπο την όποια ανάγκη σου. Και θα σου δώσουν 500 - 600 - 700 και εσύ πρέπει να γίνεις το σκυλάκι τους. Γιατί έχεις δουλειά. Προσωπικότητα όμως δεν έχεις. Πως να ζήσεις με τόσα είναι μια άλλη ιστορία. Με δανεικά, χωρίς ιδανικά και υποδουλωμένος με τσαλαπατημένο κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Η μόνη σου ελπίδα, να γίνεις λαμόγιο. Αναίσθητο κορμί. Χοντρόπετσος. Και η καραμέλα που σιχάθηκα να ακούω... "Έτσι είναι παντού ή αλλού είναι χειρότερα." Μάλλον τελικά η γενιά μου είναι η πιο αποτυχημένη, από όλες τις απόψεις. Η γενιά που τα αποδέχτηκε όλα. Συνάντησα έναν φίλο έπειτα από καιρό στη δουλειά του και φοβόταν να (μου) μιλήσει, μην τον ακούσει ο προϊστάμενος. Μπράβο μας λοιπόν. Είμαστε ελεύθεροι! Πίσω από τα συρματοπλέγματα της ανοχής μας. Είμαστε συνένοχοι στο φόνο. Εμείς χτίσαμε με το λιθαράκι μας ο καθένας αυτό το οικοδόμημα. Μόνο που η στέγη στάζει...
Τι θα καταφέρετε με τόση φιγούρα;
Τα μισά κινητά/αυτοκίνητα/ρούχα να αγοράζατε κάθε χρόνο δεν θα υπήρχαν ούτε παιδάκια να πεινάνε ούτε ζώα. Αναίσθητοι. Υλιστές. Μόνη καταδίκη σας η μοναξιά. Τα λεφτά είναι χαρτιά. Δώστε αγάπη. Δεν θα σας κοστίσει τίποτα. Βγαίνει φυσικά όταν συνηθίσεις να τη χαρίζεις απλόχερα. Μάθετε επιτέλους να προσφέρετε.
Συρρικνώθηκα. 24 χρόνια τώρα παλεύω με αυτούς τους δαίμονες. Από πολύ μικρός ένιωθα πως δεν ταιριάζω με όλο αυτό. Σα να μαι από άλλη εποχή, από άλλο πλανήτη. Και αφού δε βρήκα μια μηχανή του χρόνου πίεσα τον εαυτό μου, τον έβαλα εκεί που δε χωράει. Όμως μάταια. Δε το χώνεψα ποτέ αυτό το lifestyle. Και μάλλον ούτε πρόκειται.
Είμαι ευαίσθητος, ονειροπόλος, ρομαντικός, παλιομοδίτης. Τον κόσμο μου δεν μπορεί να τον λερώσει όμως κανείς. Βρίσκομαι στο απόγειο της μοναξιάς. Δεν πειράζει. Προτιμώ να πορευτώ ολομόναχος παρά με σκάρτη παρέα...
Πως να ξεχάσω.
Πως ήμουνα.
Πως έγινα.
Πόσο άλλαξα.
Και πόσο ίδιος έμεινα.
Τα πρώτα μου παιχνίδια
χαρά που γέμιζε τη καρδία μου
Συγκινήσεις αλησμόνητες
δυνατά καρδιοχτύπια
Η μυρωδιά από βρεγμένο χώμα.
Ανάπαυλες μελαγχολίας
Μουσική από κασετόφωνο
είναι η ζωή μου
όπως τότε παιδάκι
χωρίς ποτέ να βαρεθώ.
Ταξίδευα.
Οι πρώτοι μου φίλοι
τρέχαμε μαζί σε αλάνες
απτόητοι, ανεπηρέαστοι
δεν είχαμε κάτι να φοβηθούμε
Αθωότητα.
Δεν ξεχνάω ανθρώπους
γιατί απομνημονεύω βλέμματα
Αν ξεχάσω κάτι,
είναι γιατί δεν το αγάπησα
Πως να ξεχάσω;
Ότι με ξεχάσατε.
Αγόρια και κορίτσια
Τα δικά σου καπρίτσια
Η βροχή στο τζάμι
ο αγαπημένος μου πίνακας
Τα μάτια σου.
Το πιο λαμπρό κόσμημα
Από όσα είδα
και από όσα θα δω.
Θολό τζάμι το βλέμμα σου
Οι αντοχές σε πρόδωσαν
Πουλιά σε κλουβί τα όνειρα
προμελετημένο κακό το αύριο
Μετράς τα λόγια και τις λέξεις
νόημα κανένα.
Προσχήματα και δικαιολογίες
γέμισε η ζωή μας.
Κρατιέσαι από μικροπράγματα
Τι θα' κανες χωρίς αυτά;
Αντίο λες και πέφτεις για ύπνο
Που ξέρεις;
Mπορεί να με συναντήσεις
σε καμιά στάση του μετρό
Να σε περιμένω.
