Αν δεν σ'αρέσει, φύγε.

Δεν πάει άλλο. Μπούχτισα. Κουράστηκα να πιέζω τον εαυτό μου. Πολλούς από σας δεν μπορώ να σας καταλάβω. Νιώθω σαν ρούχο παλιό, μεταχειρισμένο. Φθαρμένο από την πολύ χρήση και τα πλυσίματα. Κάποιοι από εσάς μου το κάνατε αυτό. Αρκετοί μπορώ να πω.

Άνθρωποι που συνήθισαν την παρακμή. Τυπικότητες και καθωσπρεπισμοί. "Ηθοποιοί" με κακότεχνο παίξιμο που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι ζουν σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Δεν ιδρώνει το αυτί τους. Αναισθησία... προκλητική. Παθητικοί δέκτες. Είμαστε μονάχα αριθμοί στα τεφτέρια των πολυεθνικών. Οι περισσότεροι... Ξέχασαν. Αποδέχτηκαν ότι πιο ταπεινωτικό. Ξεπουλήθηκαν. Πνίγομαι. Δεν μπορώ την απονιά και την κενότητα. Σαβουροφάγοι, κακόγουστοι, δήθεν.
Συνήθισαν το λίγο και πνίγηκαν στο τίποτα. Κορίτσια μελαγχολικά. Αγόρια ενοχικά.

Τόσοι αγώνες, αμέτρητα έργα τέχνης, πόσες ζωές θυσιασμένες και τώρα τι; Βολεύτηκαν σε ένα βουνό από σκουπίδια. Αρκέστηκαν σε ένα μεγάλο τίποτα. Αφεντικά- εργοδότες-κερδοσκόποι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν με τον πιο χυδαίο τρόπο την όποια ανάγκη σου. Και θα σου δώσουν 500 - 600 - 700 και εσύ πρέπει να γίνεις το σκυλάκι τους. Γιατί έχεις δουλειά. Προσωπικότητα όμως δεν έχεις.  Πως να ζήσεις με τόσα είναι μια άλλη ιστορία. Με δανεικά, χωρίς ιδανικά και υποδουλωμένος με τσαλαπατημένο κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Η μόνη σου ελπίδα, να γίνεις λαμόγιο. Αναίσθητο κορμί. Χοντρόπετσος. Και η καραμέλα που σιχάθηκα να ακούω... "Έτσι είναι παντού ή αλλού είναι χειρότερα." Μάλλον τελικά η γενιά μου είναι η πιο αποτυχημένη, από όλες τις απόψεις. Η γενιά που τα αποδέχτηκε όλα. Συνάντησα έναν φίλο έπειτα από καιρό στη δουλειά του και φοβόταν να (μου) μιλήσει, μην τον ακούσει ο προϊστάμενος. Μπράβο μας λοιπόν. Είμαστε ελεύθεροι! Πίσω από τα συρματοπλέγματα της ανοχής μας. Είμαστε συνένοχοι στο φόνο. Εμείς χτίσαμε με το λιθαράκι μας ο καθένας αυτό το οικοδόμημα. Μόνο που η στέγη στάζει...

Τι θα καταφέρετε με τόση φιγούρα;

Τα μισά κινητά/αυτοκίνητα/ρούχα να αγοράζατε κάθε χρόνο δεν θα υπήρχαν ούτε παιδάκια να πεινάνε ούτε ζώα. Αναίσθητοι. Υλιστές. Μόνη καταδίκη σας η μοναξιά. Τα λεφτά είναι χαρτιά. Δώστε αγάπη. Δεν θα σας κοστίσει τίποτα. Βγαίνει φυσικά όταν συνηθίσεις να τη χαρίζεις απλόχερα. Μάθετε επιτέλους να προσφέρετε.

Συρρικνώθηκα. 24 χρόνια τώρα παλεύω με αυτούς τους δαίμονες. Από πολύ μικρός ένιωθα πως δεν ταιριάζω με όλο αυτό. Σα να μαι από άλλη εποχή, από άλλο πλανήτη. Και αφού δε βρήκα μια μηχανή του χρόνου πίεσα τον εαυτό μου, τον έβαλα εκεί που δε χωράει. Όμως μάταια. Δε το χώνεψα ποτέ αυτό το lifestyle. Και μάλλον ούτε πρόκειται.
Είμαι ευαίσθητος, ονειροπόλος, ρομαντικός, παλιομοδίτης. Τον κόσμο μου δεν μπορεί να τον λερώσει όμως κανείς.
Βρίσκομαι στο απόγειο της μοναξιάς. Δεν πειράζει. Προτιμώ να πορευτώ ολομόναχος παρά με σκάρτη παρέα...