Delete. (Overemotional part 2)

Είναι γεγονός πως πιστεύω πολύ στους ανθρώπους. Ειδικά σε μερικούς. Πάντα κάνω λάθος. Θύμα της ίδιας παγίδας και ας γνωρίζω από πριν την κατάληξη. Εξάλλου στην εποχή μας το να δένεσαι με κάτι είναι too much.

Δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Άλλο ένα ψέμα. Μια αναπότρεπτη απογοήτευση. 

Ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορείς να διαγράψεις κάποιον. Δεν μπορώ να μπω καν στη λογική. Χωρίς να του πεις κάτι, μια χαζή ανυπόστατη δικαιολογία έστω. Ξεσκαρτάρισμα. Κάνεις τον άλλον να νιώσει σκουπίδι. Αναλώσιμος. Ίσως δεν μπορώ να το κατανοήσω γιατί αδυνατώ εγώ να το κάνω. Δεν μπορώ να διαγράψω. Δεν θέλω να ξεχάσω. Γενικότερα. Μάλλον είμαι εγωιστής ή ηλίθια ρομαντικός και δεν μπορώ να αισθανθώ όπως οι περισσότεροι. 

Όταν κάνεις την αρχή όμως, είναι πολύ πιο εύκολα όλα. Διαγράφεις. Βάζεις Χ. Τερματίζεις. Ξεχνάς. Η εύκολη λύση που βολεύει κυρίως τον εγωισμό σου. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις και να παλέψεις, να μην αφήσεις να σβήσει κάτι. Να αγωνιστείς γι'αυτό και ας αποτύχεις.

Έχω πολύ καλή μνήμη. Ξέρεις κανένα κόλπο να κάνω delete τις αναμνήσεις; Τίποτα δεν έχει πιάσει μέχρι τώρα.

Δηλώνω με το χέρι στη καρδιά, πως έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Στους δικούς μου ανθρώπους.
Με απογοητεύσατε. Με προδώσατε.

Μου οφείλετε όμως μια εξήγηση. Και ας μη την πάρω ποτέ.
Θα μου τη χρωστάτε.
Και θα περιμένω. Μάταια; Ποίος ξέρει...
Θα μπορούσα να τα πω στον καθένα σας ξεχωριστά. Μα έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα θα καταλάβετε. Μόνοι.

Γλυκιές παραισθήσεις

Είναι παιχνίδια οι δικές μας ζωές.
Βρεγμένα μαλλιά και νωπά όνειρα
μόνη τα στεγνώνεις.
Τα χέρια μου το πιο αδύνατο σημείο
μετά τον χαρακτήρα μου
Τεντώνω τα μανίκια, ξέχασα τα γάντια μου
Κρυώνω.

Απωθημένα που είχαμε από παιδιά
ξαναζωντανεύουν
γίνονται πεταλούδες
στριφογυρίζουν γύρω από τη λάμπα
στο δωμάτιο σου
Μπορείς να τις δεις;

Ζούμε σε μια πόλη
όλα σε εισαγωγικά
"Ζω"
"Αναπνέω"
"Αισθάνομαι"
"Επιβιώνω"
"Αγαπώ"

Περιορισμοί στη καρδιά
στενά όρια της λογικής
Παντού φώτα αναβοσβήνουν
ακολουθούν τους ξέφρενους ρυθμούς μας
Περπατάω μόνος.
Παρατηρώ καρτερικά
Η παρακμή φοράει τη μάσκα της εξέλιξης
Η αποξένωση ντύνεται με τα φορέματα της μόδας

Στο μετρό, στα λεωφορεία
άνθρωποι και βλέμματα, στριμωγμένα
Μοναξιά ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο
Τα μάτια σου.
Η χαραμάδα με φως στα σκοτάδια
Η ελπίδα στην ματαιότητα του κόσμου μας
Κάνει κρύο.
Ο χειμώνας που λέγαμε.
Μάλλον ήρθε.

Overemotional

Τι κάνω εγώ σ'αυτόν εδώ τον κόσμο; Όσο τα χρόνια περνούν το αναρωτιέμαι περισσότερο.

Σε ένα κόσμο αναίσθητο, πεζό, γεμάτο σκληρότητα και αδικία. Έχεις τόσα να δώσεις και δεν στο επιτρέπουν. Όρια στα συναισθήματα.

Να είσαι όσο πιο ψεύτικος μπορείς. Έτσι μονάχα θα έχεις πέραση. Και μη τολμήσεις να είσαι λιγάκι διαφορετικός. Μήπως είσαι και όμορφος; Μη φοβάσαι. Όλα ανοίγονται μπροστά σου. Αν είσαι στην άλλη εκδοχή δεν έχεις ελπίδες. Μονάχα περιθώριο και αποκλεισμός. Στη καρδιά σου και στη ζωή σου. Συρματοπλέγματα. Μέσα και έξω. Και πρόσεξε. Ούτε να διανοηθείς να δείξεις τα αισθήματα σου. Απαγορεύεται.

Το χειρότερο είναι όταν δε σε πιστεύουν. Εσύ κάνεις λάθος. Εσύ πρέπει να αλλάξεις. Εσύ γεννήθηκες σε λάθος εποχή. Να αναθεωρήσεις. Ξεγέλασε τη καρδία σου. Παραμύθιασε την. Είσαι πολύ ευαίσθητος. Υπερβάλλεις σε αισθήματα και πράξεις. Δεν μας κάνεις. Δεν πλήρεις τις κατάλληλες προδιαγραφές και προϋποθέσεις.

Δεν χωράς, πως το λένε;

Άνθρωποι και σχέσεις που αλλάζουμε σαν τα πουκάμισα. Μα θα έρθει η στιγμή μάταια που θα μας ξεχάσουν όλοι. Και τότε ένα δυο θα τους έχουμε πει εμείς το "φύγε". Θα τους έχουμε ανοίξει εμείς τη πόρτα. Μα θα είναι αργά τότε. Θα έχουμε πληγώσει και διώξει από τη ζωή μας, έναν δικό μας άνθρωπο.

Ξανά

Ξανάρχεσαι, ξαναγυρίζεις.
Όνειρα που χωράνε σε μια ρόδα ποδηλάτου. Κάθε ακτίνα και από ένα. Στριφογυρίζουν οι αναμνήσεις στο μυαλό. Και εσύ απροετοίμαστος.

Πάρε ζωή και γέμισε τα κενά σημεία σου με φως και ελπίδες. Περπάτησε μόνος ανάμεσα σε πλήθος κόσμου. Έτσι ξανακερδίζεις ποσοστά χαμένης ζωής.

Είναι ωραίο ρίσκο να βλέπεις την αγάπη όπου λίγοι μπορούν. Μη φοβάσαι. Εξάλλου θα ξαναγυρίσεις. Εδώ. Δεν έφυγες ποτέ πραγματικά, μονάχα το σώμα σου έκανε το ταξίδι του.

Είναι γραφτό να επιστρέφεις σε ότι αγάπησες.

Είναι νωρίς ακόμα

Είναι νωρίς ακόμα
μην ανοίξεις ακόμα τα μάτια σου
γιατί θα δεις αυτόν τον σκληρό κόσμο
Τι κάνεις εσύ εδώ;

Δε ξέρω αν μπορεί να λερώσει τη ψυχή σου
όλη αυτή η ασχήμια γύρω μας
Μα τι λέω, είσαι γαλάζιο απέραντο
και δεν μπορεί κανείς να σ'αλλάξει

Μείνε στα σκεπάσματα.
Κάνει κρύο και βρέχει
Να δεις όνειρα όπου ακολουθείς πουλιά στο πεταγμα τους
θέλω να είσαι ελεύθερη, να νιώθεις ελεύθερη

Κι αν σε ξυπνήσει η βροχή
ή το αγαπημένο σου τραγούδι
Άνοιξε τα μάτια και δες τη ζωή
Κατάματα.
Και ζήσε.

Είναι νωρίς ακόμα
Έχεις καιρό μπροστά σου
Ο χειμώνας σου χαρίζει το πρωτοβρόχι του
Η άνοιξη σου φτιάχνει στεφάνια από λουλούδια
και τ' άφήνει στη πόρτα σου

Άσε τα όνειρα σου στα χέρια μου
Μη φοβάσαι. Δεν θα μου πέσουν.
Θα τα κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου
ώστε και αν πεθάνω, να ζήσουν αυτά.

Σοκολάτα μυρίζει η κουζίνα.
Ξύπνήσες; Κοιμήσου πάλι.
Μη φοβάσαι. Προσέχω εγώ...

Ο πιο πιστός υπηρέτης των ματιών σου.

Κρυφτό

Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουμε να κρατάμε κρυφά τα αισθήματα μας; Αυτή η έμφυτη ανασφάλεια μας, να μη δείξουμε το πραγματικό. Αλλά κάτι άλλο ωραιοποιημένο, καθώς πρέπει. Το ψέμα βολεύει. Συνηθίζουμε στο να'μαστε ψεύτικοι. Αλλά ως πότε;

Η αλήθεια πιο δύσκολη να ειπωθεί. Ανοιγόμαστε. Δεν προλαβαίνουμε να δείξουμε όσα πραγματικά θέλουμε ή μπορούμε. Δεν έχουμε φτάσει καν στη μέση του δρόμου και τσακ πληγωθήκαμε.

Τι κάνεις όταν κάποιος πολύ σημαντικός για σένα είναι μακριά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Υποκρίνεσαι; Λες ψέματα; Μισές αλήθειες προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Ποιο το νόημα όμως όταν ξέρεις ή ξέρετε τις αλήθειες.

Αρκετές φορές αρέσκομαι να γυρίζω σε μικρές στιγμές στο παρελθόν και να τις βλέπω ξανά. Χάνομαι λιγάκι. Μα είναι προσωρινό και η επιστροφή πολύ σκληρή.

Πολλοί ξέρουν τρόπους, μεθόδους να κοροϊδέψουν το μυαλό, να το ξεγελάσουν. Και το δικό τους και των άλλων. Την καρδιά όμως;

Μάλλον χάλασα και εγώ μερικώς μέσα σ'αυτό το χάος αυτού του πεζού κόσμου. Αναπόφευκτα αλλοιώθηκα. Μα δεν άλλαξα. Τίποτα μόνιμο. Μέσα μου, ανέπαφος.

Μικρός θυμάμαι περνούσα τον δρόμο χωρίς να κοιτάζω, με ακουστικά στα αυτιά. Απρόσεκτος, ανέμελος. Με τόσα αυτοκίνητα. Δεν έπαθα τίποτα. Τώρα που προσέχω τόσο, όλο πληγώνομαι...

Από ανθρώπους.

Γιατί σε φιλίες δεν (θα 'πρεπε να) πιστεύω

Ο Γιάννης είναι μοναχικός τύπος. Δεν πήγαινε τελευταία πολύ καλά η ζωή του. Τον είχαν διώξει από τη δουλειά και έμενε ξανά με τη μητέρα του. Είχε λίγους φίλους και αυτοί τον είχαν ξεχάσει Αρέσκεται να μένει μόνος στο δωμάτιο του. Ειδικά τις νύχτες. Δεν έχει εξάλλου και άλλη επιλογή. Του αρέσουν τα chatrooms όπου μιλάει με διάφορους, να περνάει η ώρα. Σε ένα τέτοιο γνώρισε και τη Μαρία.

Η Μαρία είναι από πλούσια οικογένεια. Μπορεί να κάνει ότι θέλει στη ζωή της. Τα έχει όλα δρομολογήσει και έχει την στήριξη από την οικογένεια της. Σπουδάζει και ζει έντονα. Όσο καλύτερα μπορεί. Της αρέσει να συζητάει με νέους φίλους και να μαθαίνει γι'αυτούς τα πάντα. Την μαγεύει ότι πίσω από ένα ψευδώνυμο ίσως βρίσκεται ο άνθρωπος της.

Αρχικά μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων με το Γιάννη. Αυτός περνούσε φάση, εκείνη πάντα ήταν εκεί για να τον ακούσει. Να μοιραστεί μαζί του πράγματα, λέξεις, εικόνες, παράπονα... αισθήματα. Το δέσιμο αναπόφευκτο. Τα έλεγαν κάπου ένα χρόνο. Άλλοτε από το chat και άλλοτε από το τηλέφωνο. Ο Γιάννης είχε πλέον κάπου να τα πει και η Μαρία να θέλει να τον γνωρίσει από κοντά. Το σκεφτόταν κάθε μέρα ώσπου του το είπε: Θέλω να σε δω.

Εκείνος της έκανε τη χάρη αν και δεν του άρεσε να τον πιέζουν. Είχε πλέον καλή δουλειά σε μαγαζί του πατέρα του κολλητού του, βρήκε κοπέλα και έπαιζε με ένα συγκρότημα. Η Μαρία κατενθουσιασμένη περίμενε να τον δει. Δε τα πήγαινε καλά με τις σπουδές και οι γονείς χώρισαν πρόσφατα. Αυτός έβλεπε τη συνάντηση τους αγγαρεία σα να ήθελε απλά να βγάλει την υποχρέωση.

Η Μαρία εισέπραξε τη μεγαλύτερη απογοήτευση στη ζωή της. Ο πρίγκιπας της είχε πεθάνει, το λουλούδι είχε μαραθεί. Γιατί δεν υπήρχε παρά μόνο στα όνειρα και τη φαντασία της. Απλά κενά γέμιζε στο Γιάννη. Αλλά αυτός πλέον δε τη χρειαζόταν. Είχε τους φίλους και της παρέες του ξανά τώρα. Έκλαψε πολύ και έγινε καχύποπτη με τους ανθρώπους. Μήνες τη βασάνιζε και τα έριχνε στον εαυτό της. Νόμιζε πως έφταιγε αυτή που χάσανε κάθε επαφή με τον καιρό. Χαθήκανε.

Περάσαν περίπου δυο χρόνια. Δεν τον είχε ξεχάσει. Ήθελε τόσο πολύ να μάθει τι κάνει, πως περνάει. Αν είναι καλά ο Γιάννης. Λαχταρούσε να ξανακούσει τη φωνή του. Τον ψάχνει επίμονα. Και τον βρίσκει. Του στέλνει αίτημα φιλίας. Αυτός το είδε. "Σιγά μη την κάνω add" είπε και μετά γέλασε.

Θεσσαλονίκη μάγισσα

Είπα μια μέρα και γω να φύγω μακριά από τα προβλήματα, την πίεση, την καθημερινότητα που κουράζει. Έτσι και έγινε. Διάλεξα λοιπόν τη Θεσσαλονίκη.

Όμορφη πόλη ειδικά τη νύχτα. Πότε κάνω βόλτες πότε ξεκουράζομαι στο άνετο δωματιό μου.

Ξυπνάω με μουσική και κοιμάμαι με απόλυτη ησυχία ενώ σκέφτομαι διάφορα.

Θα καταφέρω να ξεχάσω; Ποιός ξέρει.

Γέμισα ήδη ζωή όμως και έχω ακόμα δέκα μέρες εδώ πέρα. Ίσως βοηθάνε τα χιλιόμετρα.

Το ξέρω ότι στο τέλος δε θα θέλω να φύγω. Θα δεθώ, όπως γίνεται πάντα. Δε θέλω να φύγω! Συνήθισα εδώ εξάλλου. Βολεύτηκα, ηρέμησα, ανάσανα...

Ελπίζω η επιστροφή στην πραγματικότητα να μην είναι τόσο σκληρή, στις σκουτούρες και τις απογοητεύσεις. Αλλιώς θα ξαναφύγω!

Το σίγουρο μόνο είναι πως μερικά, πολύ λίγα πράγματα όσο μακριά κι αν πας δεν είναι εφικτό να τα ξεχάσεις.

Απολογισμός

Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι σε μεταβατικό στάδιο. Άλλαξα δουλειά. Πλέον δουλεύω πολύ και κοιμάμαι λίγο. Αρέσκομαι να ξοδεύω όλα μου τα χρήματα. Με κάνει να νιώθω καλύτερα. Προσωρινά. Γι' αυτόν κυρίως το λόγο δεν έχω μετακομίσει ακόμα. Νιώθω αδύναμος και κουρασμένος απ΄τις προσπάθειες που έπεσαν στο κενό. Απογοητευμένος ακόμα και απ΄τους πιο δικούς μου ανθρώπους. Ίσως φταίει ότι πίστεψα πολύ σ'αυτούς, πιο πολύ απ'ότι θα'πρεπε. Δένομαι πολύ με οτιδήποτε γύρω μου και αυτό αναπάντεχα θα μου κοστίσει σύντομα.

Η μουσική και τα σχέδια μου τα μόνα πραγματικά καταφύγια. Τον υπόλοιπο καιρό σκέφτομαι συνέχεια πολλά και διάφορα. Λάθη που έγιναν, κακοί χειρισμοί και μονοπάτια που δεν ακολούθησα. Το καλοκαίρι πλησιάζει επικίνδυνα και εγώ να'χω παγιδευτεί σ'ένα παλιό και περασμένο χειμώνα.

Με τους φίλους βρίσκομαι σπάνια. Πλέον βολτάρω μόνος. Πηγαίνω όσο γίνεται πιο μακριά απ'την καθημερινότητα μου. Και έτσι ξεχνιέμαι. Για λίγο. Μια εικόνα είναι αδύνατον να απομακρύνω από το μυαλό μου. Είναι έννοια, πόθος, έλλειψη και αγάπη συνάμα. Για κάτι συγκεκριμένο μα κρυφό. Δε μπορώ να γράψω τίποτα παραπάνω.

Είναι δύσκολο να αλλάξεις μια ζωή τελικά. Μα ακόμα πιο δύσκολο να την αφιερώσεις κάπου.