Delete. (Overemotional part 2)

Είναι γεγονός πως πιστεύω πολύ στους ανθρώπους. Ειδικά σε μερικούς. Πάντα κάνω λάθος. Θύμα της ίδιας παγίδας και ας γνωρίζω από πριν την κατάληξη. Εξάλλου στην εποχή μας το να δένεσαι με κάτι είναι too much.

Δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Άλλο ένα ψέμα. Μια αναπότρεπτη απογοήτευση. 

Ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορείς να διαγράψεις κάποιον. Δεν μπορώ να μπω καν στη λογική. Χωρίς να του πεις κάτι, μια χαζή ανυπόστατη δικαιολογία έστω. Ξεσκαρτάρισμα. Κάνεις τον άλλον να νιώσει σκουπίδι. Αναλώσιμος. Ίσως δεν μπορώ να το κατανοήσω γιατί αδυνατώ εγώ να το κάνω. Δεν μπορώ να διαγράψω. Δεν θέλω να ξεχάσω. Γενικότερα. Μάλλον είμαι εγωιστής ή ηλίθια ρομαντικός και δεν μπορώ να αισθανθώ όπως οι περισσότεροι. 

Όταν κάνεις την αρχή όμως, είναι πολύ πιο εύκολα όλα. Διαγράφεις. Βάζεις Χ. Τερματίζεις. Ξεχνάς. Η εύκολη λύση που βολεύει κυρίως τον εγωισμό σου. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις και να παλέψεις, να μην αφήσεις να σβήσει κάτι. Να αγωνιστείς γι'αυτό και ας αποτύχεις.

Έχω πολύ καλή μνήμη. Ξέρεις κανένα κόλπο να κάνω delete τις αναμνήσεις; Τίποτα δεν έχει πιάσει μέχρι τώρα.

Δηλώνω με το χέρι στη καρδιά, πως έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Στους δικούς μου ανθρώπους.
Με απογοητεύσατε. Με προδώσατε.

Μου οφείλετε όμως μια εξήγηση. Και ας μη την πάρω ποτέ.
Θα μου τη χρωστάτε.
Και θα περιμένω. Μάταια; Ποίος ξέρει...
Θα μπορούσα να τα πω στον καθένα σας ξεχωριστά. Μα έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα θα καταλάβετε. Μόνοι.