Γλυκιές παραισθήσεις

Είναι παιχνίδια οι δικές μας ζωές.
Βρεγμένα μαλλιά και νωπά όνειρα
μόνη τα στεγνώνεις.
Τα χέρια μου το πιο αδύνατο σημείο
μετά τον χαρακτήρα μου
Τεντώνω τα μανίκια, ξέχασα τα γάντια μου
Κρυώνω.

Απωθημένα που είχαμε από παιδιά
ξαναζωντανεύουν
γίνονται πεταλούδες
στριφογυρίζουν γύρω από τη λάμπα
στο δωμάτιο σου
Μπορείς να τις δεις;

Ζούμε σε μια πόλη
όλα σε εισαγωγικά
"Ζω"
"Αναπνέω"
"Αισθάνομαι"
"Επιβιώνω"
"Αγαπώ"

Περιορισμοί στη καρδιά
στενά όρια της λογικής
Παντού φώτα αναβοσβήνουν
ακολουθούν τους ξέφρενους ρυθμούς μας
Περπατάω μόνος.
Παρατηρώ καρτερικά
Η παρακμή φοράει τη μάσκα της εξέλιξης
Η αποξένωση ντύνεται με τα φορέματα της μόδας

Στο μετρό, στα λεωφορεία
άνθρωποι και βλέμματα, στριμωγμένα
Μοναξιά ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο
Τα μάτια σου.
Η χαραμάδα με φως στα σκοτάδια
Η ελπίδα στην ματαιότητα του κόσμου μας
Κάνει κρύο.
Ο χειμώνας που λέγαμε.
Μάλλον ήρθε.