Για το καλοκαίρι που τέλειωσε (πρίν αρχίσει...)

Τέτοιο καιρό άλλοι επιστρέφουν και άλλοι ετοιμάζονται να φύγουν.

Βόλτες σε νησιά και χορός στο κύμα, μπάνια, ποτά, κιθάρες, κόσμος, γέλια, παρέες, έρωτες... κάτι που ελάχιστοι θέλουν να τελειώσει. Ακούω πολλές φορές φίλους και γνωστούς να παραπονιούνται για το ότι έκαναν μόνο ένα μήνα(!) διακοπές ή δυο-τρείς εβδομάδες. Άλλοι πάλι έχουν βαρεθεί λέει τα μέρη που πηγαίνουν τόσα χρόνια... Λευκάδα, Ρόδος, Χάλκη, Πάρος, Τήνος, Κέρκυρα,Κρήτη κ.α

Χωρίς να το καταλαβαίνουν οι ίδιοι φυσικά, κάνουν άθελα τους κάποια άτομα σαν και μένα να νιώσουν αρκετά άσχημα. Γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν πήγαν, μα ούτε θα πάνε πουθενά φέτος. Αλλά ούτε πέρσι, όυτε πρόπερσι... πήγαν κάπου. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους παραμένει και ουσιαστικά "στοιχειώνει" μια μισοάδεια πόλη. Δεν το χαίρεται καθόλου όμως, αλλά μπορεί να κάνει κι αλλιώς;

Πόσο μάλλον όταν ακούει τις παρέες να εξιστορούν όλο καμάρι τα καλοκαιρινά τους κατορθώματα... και που πήγαν, και τι έφαγαν, από ποιό βράχο έκαναν βουτιά, ποιούς γνώρισαν. Σα να το κάνουν επίτηδες!

Τώρα ειδικά με το facebook πολλοί θα μείνουν για ώρες να χαζεύουν ανεβασμένες φωτογραφιούλες των φίλων τους -και εγώ το κάνω!

Μα όση φαντασία κι αν έχεις, όσο ζωντανή και όμορφη να φαντάζει στα μάτια σου η εικόνα... Πως να σου φέρει λίγο απ'το άρωμα της θαλασσοβρεγμένης άμμου ή τη γυαλάδα απ΄τα χρωματιστά βότσαλα που χαιδεύει απαλά το κύμα; Την αίσθηση απ'το αλάτι στο σώμα και τα μούσκεμα από θάλασσα μαλλιά σου όταν σε φυσάει ένα γλυκό αερακί... Ίσως μάζευες και εσύ μικρά βότσαλα και ένιωθες σα να'ταν πρώτη σου φορά που έκανες μπάνιο με την κάθε σου βουτιά... μη θέλοντας να βγείς ποτέ απ'τον γαλάζιο εκείνο παράδεισο.

Δεν φταίνε σίγουρα αυτοί, πόσο μάλλον εσύ με αποκορύφωμα όταν θα πρεπεί να φανείς και χαρούμενος μετά από όσα σου πούν. Έχω προσπάθησει να μοιραστώ τη χαρά τους, να νιώσω και γω λίγο απο αυτό που νιώθουν... Αλλά μάταια, είναι ανέφικτο, πάντα νιώθεις κάτι μισό, κάτι ανολοκλήρωτο. Κάτι που εσύ δεν έκανες, μα ούτε έζησες προσωπικά.

Βέβαια με τα χρόνια σιγά σιγά γίνεται συνήθεια το να μη πηγαίνεις πουθενά το καλοκαίρι.

Όμως δεν παύει να είναι ανοιχτή πληγή μέσα σου και ειδικά όταν έχεις ζήσει θαυμάσια παιδικά χρόνια γεμάτος τρυφερές αναμνήσεις απ'τις διακοπες παρέα με τους γονείς και τ'αδέρφια σου (σαν τον γραφόμενο) Χρόνια που δε θα ξαναρθούν... τουλάχιστον για μένα.

Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο στο πως νιώθεις η απουσιά της παρέας και των φίλων σου. Ειδικά αν έχεις έναν ή και κανένα πραγματικό φίλο.

Πόσο σπάνια όμορφο αλλά και συνάμα δύσκολο θα'ταν να θυσίαζε κάποιος τις διακοπές του για να μείνει μαζί σου. Μόνο και μόνο για να σου κάνει παρέα. Πιστεύεις πως θα το έκανε κανείς για σένα; Για μένα τώρα που το σκέφτομαι... Δε νομίζω.

Πολύ πιθανόν και ο ερχομός του Σεπτέμβρη να σε γεμίσει αυταπάτες για ένα ελπιδοφόρο φθινόπωρο, ίσως και να πάνε όλα κατευχήν. Μακάρι...

Θα ήθελα να με συγχωρέσετε για τυχόν πικρία που ενδεχομένως έβγαλαν τα παρόλα αυτά ειλικρινή γραφομενά μου. Είναι ακριβώς οτι αισθάνομαι αυτά τα χρόνια που δεν έχω φύγει απ'την Αθήνα.

Και απο δω και στο εξής φίλε λουόμενε, διαβάτη, εξερευνητή, ταξιδιώτη η ότι αλλό γίνεις στις ονειρεμένες διακοπές σου, έχε σε μια ακρούλα του μυαλού σου και ειδικά όταν συννεφιάσεις ή νιώσεις πως δεν έκανες αρκετές διακοπες, ότι κάποιοι άλλοι εκεί έξω θα'θέλαν με όλη την ψυχούλα τους πραγμάτικα να βρεθούν στη θέση σου, έστω για μια μέρα!