Ξανά

Ξανάρχεσαι, ξαναγυρίζεις.
Όνειρα που χωράνε σε μια ρόδα ποδηλάτου. Κάθε ακτίνα και από ένα. Στριφογυρίζουν οι αναμνήσεις στο μυαλό. Και εσύ απροετοίμαστος.

Πάρε ζωή και γέμισε τα κενά σημεία σου με φως και ελπίδες. Περπάτησε μόνος ανάμεσα σε πλήθος κόσμου. Έτσι ξανακερδίζεις ποσοστά χαμένης ζωής.

Είναι ωραίο ρίσκο να βλέπεις την αγάπη όπου λίγοι μπορούν. Μη φοβάσαι. Εξάλλου θα ξαναγυρίσεις. Εδώ. Δεν έφυγες ποτέ πραγματικά, μονάχα το σώμα σου έκανε το ταξίδι του.

Είναι γραφτό να επιστρέφεις σε ότι αγάπησες.

Είναι νωρίς ακόμα

Είναι νωρίς ακόμα
μην ανοίξεις ακόμα τα μάτια σου
γιατί θα δεις αυτόν τον σκληρό κόσμο
Τι κάνεις εσύ εδώ;

Δε ξέρω αν μπορεί να λερώσει τη ψυχή σου
όλη αυτή η ασχήμια γύρω μας
Μα τι λέω, είσαι γαλάζιο απέραντο
και δεν μπορεί κανείς να σ'αλλάξει

Μείνε στα σκεπάσματα.
Κάνει κρύο και βρέχει
Να δεις όνειρα όπου ακολουθείς πουλιά στο πεταγμα τους
θέλω να είσαι ελεύθερη, να νιώθεις ελεύθερη

Κι αν σε ξυπνήσει η βροχή
ή το αγαπημένο σου τραγούδι
Άνοιξε τα μάτια και δες τη ζωή
Κατάματα.
Και ζήσε.

Είναι νωρίς ακόμα
Έχεις καιρό μπροστά σου
Ο χειμώνας σου χαρίζει το πρωτοβρόχι του
Η άνοιξη σου φτιάχνει στεφάνια από λουλούδια
και τ' άφήνει στη πόρτα σου

Άσε τα όνειρα σου στα χέρια μου
Μη φοβάσαι. Δεν θα μου πέσουν.
Θα τα κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου
ώστε και αν πεθάνω, να ζήσουν αυτά.

Σοκολάτα μυρίζει η κουζίνα.
Ξύπνήσες; Κοιμήσου πάλι.
Μη φοβάσαι. Προσέχω εγώ...

Ο πιο πιστός υπηρέτης των ματιών σου.

Κρυφτό

Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουμε να κρατάμε κρυφά τα αισθήματα μας; Αυτή η έμφυτη ανασφάλεια μας, να μη δείξουμε το πραγματικό. Αλλά κάτι άλλο ωραιοποιημένο, καθώς πρέπει. Το ψέμα βολεύει. Συνηθίζουμε στο να'μαστε ψεύτικοι. Αλλά ως πότε;

Η αλήθεια πιο δύσκολη να ειπωθεί. Ανοιγόμαστε. Δεν προλαβαίνουμε να δείξουμε όσα πραγματικά θέλουμε ή μπορούμε. Δεν έχουμε φτάσει καν στη μέση του δρόμου και τσακ πληγωθήκαμε.

Τι κάνεις όταν κάποιος πολύ σημαντικός για σένα είναι μακριά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Υποκρίνεσαι; Λες ψέματα; Μισές αλήθειες προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Ποιο το νόημα όμως όταν ξέρεις ή ξέρετε τις αλήθειες.

Αρκετές φορές αρέσκομαι να γυρίζω σε μικρές στιγμές στο παρελθόν και να τις βλέπω ξανά. Χάνομαι λιγάκι. Μα είναι προσωρινό και η επιστροφή πολύ σκληρή.

Πολλοί ξέρουν τρόπους, μεθόδους να κοροϊδέψουν το μυαλό, να το ξεγελάσουν. Και το δικό τους και των άλλων. Την καρδιά όμως;

Μάλλον χάλασα και εγώ μερικώς μέσα σ'αυτό το χάος αυτού του πεζού κόσμου. Αναπόφευκτα αλλοιώθηκα. Μα δεν άλλαξα. Τίποτα μόνιμο. Μέσα μου, ανέπαφος.

Μικρός θυμάμαι περνούσα τον δρόμο χωρίς να κοιτάζω, με ακουστικά στα αυτιά. Απρόσεκτος, ανέμελος. Με τόσα αυτοκίνητα. Δεν έπαθα τίποτα. Τώρα που προσέχω τόσο, όλο πληγώνομαι...

Από ανθρώπους.