Καλώς ή κακώς στη ζωή μας κυριαρχεί το ψέμα. Μάλλον αρεσκόμαστε να ζούμε μέσα σ'αυτό. Γιατί; Αφού καταβάθος μας πονάει αυτό γιατί το συνεχίζουμε; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί μας βολεύει! Η αλήθεια είναι δύσκολα αρεστή γιατί δεν δέχεται τροποποιήσεις και αλλαγές είναι γυμνή, εκτεθειμένη σα μια άβαφη γυναίκα στην οποία φαίνονται ολοκάθαρα οι όποιες ατέλειες τις. Μέρες γιορτινές γεμάτες τυπικούρες και δήθεν ευχές... τίποτα αληθινό, τίποτα από καρδιάς. Δεν αρέσει σε κανέναν γιατί τον πονάει. Όλα δείχνουν να έχουν τη σκοπιμότητα τους. Πλέον όλα αγοράζονται, έχουν τη τιμή τους ή έτσι νομίζουμε εμείς τουλάχιστον.
Άνθρωποι σαν ζώντανες κούκλες με σκούρα γυαλιά νύχτα-μέρα για να μη φανούν τα αισθήματα, το πόσο άδειοι και μόνοι εν τέλει είναι. Κρυμμένοι πίσω από ένα fancy ιντερνετικό προφίλ προσπαθώντας να γίνουν κάποιοι άλλοι. Καταλήγουν σαν διχασμένες προσωπικότητες που αλλιώς συμπεριφερόνται στο internet και αλλιώς σε θέματα που άπτονται την προσωπική τους ζωή.
Γινόμαστε απόμακροι και απρόσιτοι χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Διώχνουμε από κοντά μας άτομα που πραγματικά νοιάζονται για μας και το συνειδητοποιούμε σύνηθως πολύ αργά. Μέσα σε αύτο τον fake γυάλινο κόσμο που έχουμε δημιουργήσει ότι πιο εύθραυστο είναι οι σχέσεις με τους γύρω μας. Οι σχέσεις που έχουν χτιστεί από ψέματα είναι σα παλάτια στην άμμο... εύκολα σκορπάνε. Καθημερινά παίζουμε ρόλους που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι ηθοποιοί. Λόγια ψευτικά που αφορούν φιλίες, αγάπες, έρωτες... την καθημερινοτητά μας.
Και τι μένει τελικά από όλα αυτά; Τι κρατάμε; Τίποτα. Έχει υπόσταση το ψέμα; Εμείς του δίνουμε αξία και εμείς το συντηρούμε με τη στάση ζωή μας. Το ψέμα είναι από τη φύση του άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ματαιότητα γιατί όσους και αν καταφέρουμε να κοροιδέψουμε, όσο καλοί ηθοποιοί και να είμαστε (σαν εμένα καλή ώρα!) είναι ανέφικτο να παραμυθιάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Απλά τρέφεται από τη ματαιοδοξία, τον εγωισμό και τους φόβους μας. Αλλά όταν φύγει το περιτύλιγμά του μένουμε πιο μόνοι από ποτέ. Το μόνο που θα μείνει είναι ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ενα φιλί, ένας γλυκός λόγος, μια αγκαλιά. Οτιδήποτε γνήσιο βγαλμένο απ'την αβυσσό της ψυχής μας. Αν θέλουμε ειλικρινείς σχέσεις θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη το όποιο αψεγάδιαστο εγώ μας.
Να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας χωρίς "photoshop" και χωρίς κάποιο αμπαλλάζ εκφράζοντας αυτά που πραγματικά νιώθουμε με ότι συνεπάγεται αυτό.
Εξάλλου ανάμεσα στα δυο, αγάπη και έρωτα τι αντέχει στο χρόνο; Το πιο αληθινό. Αγάπη.
Τι πιο ατόφιο και γνήσιο από κάτι που δεν μετριέται και δε ξεβάφει με τα χρόνια;
Δεν γίνεται να αγαπάς λιγάκι ή προσωρινα. Αγαπάς για πάντα και απέραντα, ακούραστα. Ας χαρίσουμε λοιπόν τα λουλούδια που απέμειναν στον κήπο της καρδίας μας εκεί που πρέπει, πριν μαραθούν. Μαζί με τις αλήθειες που φυλάμε στοργικά χρόνια μέσα μας.
