Μεγάλωσα και ζω στη Νίκαια μια συνοικία του ταλαιπωρημένου εργατόκοσμου. Ξεχασμένη απο θεούς κι ανθρώπους. Ο ορισμός της υποβάθμισης βρίσκεται εδώ πέρα.
Λίγο μετά τη βροχή περπατούσα με τα ακουστικά στ' αυτιά και σκεπτόμενος τι έχει αλλάξει απ΄τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα σ' αυτό το μέρος...
Όνειρα που σκόνταψαν σε κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια. Παντού η μυρωδιά της αποσύνθεσης και η εικόνα της εγκατάλειψης. Κακοφωτισμένα θεοσκότεινα στενάκια που σου προκαλούν φόβο να τα διαβείς, γειτονιές με ανύπαρκτο πράσινο και παρτέρια με μισοξεραμένα απεριποιήτα λουλούδια. Ευτυχώς που υπάρχουν και μερικές νερατζιές...
Τα σκουπίδια και κάθε λογής μπάζα φυσικά υπάρχουν παντού από χορταριασμένα οικόπεδα μέχρι αυλές και εγκαταλελειμμένα σπίτια. Εννοείται πως οι κάδοι είναι συνεχώς γεμάτοι κάνοντας την ατμόσφαιρα ανυπόφορη ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Παρόμοια εικόνα παρουσιάζουν οι πλατείες και τα παρκάκια που ενω παλιότερα έσφυζαν από ζωή τώρα είναι σα παλιά νεκροταφεία. Ακόμα και για ένα καφέ ή ένα ποτό ο Νικαιώτης θα πάει οπουδήποτε αλλού εκτός από την περιοχή του. Χαμόσπιτα και άβαφτα σπίτια που σε κάνουν να απορείς αν μένει κανείς εκεί μέσα συνθέτουν το αποπνικτικά γκρίζο τοπίο αυτής της συνοικίας. Πολλές φορές θα σε πάρουν από πίσω αγέλες σκυλιών πραγματικά εξαθλιωμένα απ'την πείνα.
Αδυνατώ να πιστέψω πως τα μέρη στα οποία έζησα τα πιο όμορφα παιδικά μου χρόνια, που μεγάλωσα στις αλάνες έχουν μετατραπεί πλέον έτσι.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν υπάρχει έστω ένας σοβαρός λόγος που να αξίζει να ζεις εδώ πέρα. Άλλες φορές προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως κατι θα αλλάξει, πως έγω απλα τα βλέπω όλα μάυρα και η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη. Μα κάθε μέρα επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο αυτό που νιώθω. Ακόμα και μια απλή βόλτα εδώ πέρα πλέον με καταθλίβει.
Θέλω να φύγω μακριά απο όλους και άπο όλα. Δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα να είμαι μέρος όλης αυτής της μαυρίλας και της σκοτεινιάς.
Πρέπει να φύγω πριν με καταπιεί και μένα αυτό το μέρος. Να πάω σε μια πόλη με ζωή, φώτα, με γεμάτες πλατείες από παιδιά και λουλούδια. Υπάρχει, δεν υπαρχει εγώ θα την ψάξω!
Γιατί δεν αντέχεται να βλεπεις να αργοπεθαίνει ότι αγαπάς και κανείς να μη κάνει τίποτα...
