Πράγματα απλά μα τόσο όμορφα

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλά πράγματα απλά, καθημερινά ίσως και συνηθισμένα που αγαπω παράφορα και θα' θελα να μοιραστώ μερικά μαζί σας.

Πολλές φορές που περνώ απέξω απο σχολεία ακούγοντας το πλήθος απ΄τις παιδικές φωνούλες να γελούν και να φωναζουν όλα μαζί. Μ' αυτή τη γλυκιά ηχορύπανση αγαλλιάζεται πραγματικά η ψυχή μου. Τι παρηγορητικό ήμουν και γω κάποτε έτσι!

Απο παιδί θυμάμαι ότι μ' άρεσε να ξυπνάω με τους ήχους απ΄τα πιάτα και τα κουταλοπήρουνα σε συνδιασμό με το τρεχούμενο νερό. Όλα αυτά συνέβαιναν ενώ η μανούλα μου έπλενέ τα πιάτα και πολλές φορες τραγουδούσε κιόλας κυρίως Μοσχολιού! Αυτό είναι απ΄τα πρώτα μου τρυφερά ακούσματα και ακόμα όπως τοτε κάνω πως κοιμάμαι όποτε την ακούσω και παραμένω στο κρεβάτι για να μη χαλάσει τίποτα αυτό το όνειρο.

Η γάτα μου. Ο πιο πιστός μου φίλος. Συνήθως ειδικά βραδινές ώρες τη βρίσκω να με περιμένει στο κρεβάτι μου ενώ αλλές φορές δεν αντέχει και την παίρνει ο ύπνος!

Τα πραγματά μου, δένομαι πολύ με αυτά! Χαρτιά, σημειώσεις, στιχάκια, σχέδια, φωτογραφίες, ρούχα, περιοδικά, φιγούρες, παιχνίδια, κονσόλες, μουσικά cd και άλλα περιλαμβάνουν ότι συνθέτει τον κόσμο που έχω φτιάξει για να ζω μέσα σ'αυτόν...

Η μουσική που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή! Με θυμάμαι με τα ακουστικά να χάνομαι στην αγαπημένη μου κασέτα. Δεν άλλαξαν πολλά από τοτε μονάχα η τεχνολογία έδωσε άλλη μορφή στα τραγούδια. Η μόνιμη συντροφιά μου σε χαρές και λύπες και δε ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτην. Έχω συνδέσει σχεδόν κάθε μέρα του χρόνου και της ζωής μου με κάποιο τραγούδι.

Ζηλεύω τα πουλιά για την τόση ελευθερία τους και με ξεκουράζει να τα παρατηρώ με τις ώρες. Μισώ τους ανθρώπους που τα έκλεισαν σε ένα θλιβερό κλουβί.

Το να με φυσάει απαλό αεράκι ενώ περπατάω και σκέφτομαι διάφορα. Είναι σα να μου δίνει δύναμη και κουραγιο να πορευτώ στη ζωή μου.

Τα λουλούδια και ειδικά οι κήποι. Είναι και ηταν πάντα κρυφό μου όνειρο να ζω σε σπίτι με κήπο. Είναι σα μικρά κομψοτεχνήματα με τα ντελικάτα σχέδια και τα ζωηρά χρώματα τους, δώρα αγάπης και τρυφερότητας.

Πάντα μ'άρεσε να παρατηρώ γυναίκες να μιλάνε! Αυτό θα φανεί χαζό σε αρκετούς. Αλλα με ηρεμεί να τις χαζεύω ενώ "κουτσομπολεύουν" συζητώντας για διαφορά θέματα σοβαρά και μη και με κάνει να τις εκτιμώ ακόμα πιο πολύ. Οι κινήσεις τους δε ενω μιλούν τις κάνουν πιο χαριτωμένες!

Τέλος τα μαλλιά και τα μάτια ενός πολύ αγαπημένου προσώπου που χωράνε μέσα τους ολάκερη την αγάπη του κόσμου. Πως εγώ λοιπόν να μη τα λατρέψω;...

Γιατί θα φύγω από τη Nίκαια

Μεγάλωσα και ζω στη Νίκαια μια συνοικία του ταλαιπωρημένου εργατόκοσμου. Ξεχασμένη απο θεούς κι ανθρώπους. Ο ορισμός της υποβάθμισης βρίσκεται εδώ πέρα.

Λίγο μετά τη βροχή περπατούσα με τα ακουστικά στ' αυτιά και σκεπτόμενος τι έχει αλλάξει απ΄τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα σ' αυτό το μέρος...

Όνειρα που σκόνταψαν σε κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια. Παντού η μυρωδιά της αποσύνθεσης και η εικόνα της εγκατάλειψης. Κακοφωτισμένα θεοσκότεινα στενάκια που σου προκαλούν φόβο να τα διαβείς, γειτονιές με ανύπαρκτο πράσινο και παρτέρια με μισοξεραμένα απεριποιήτα λουλούδια. Ευτυχώς που υπάρχουν και μερικές νερατζιές...

Τα σκουπίδια και κάθε λογής μπάζα φυσικά υπάρχουν παντού από χορταριασμένα οικόπεδα μέχρι αυλές και εγκαταλελειμμένα σπίτια. Εννοείται πως οι κάδοι είναι συνεχώς γεμάτοι κάνοντας την ατμόσφαιρα ανυπόφορη ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Παρόμοια εικόνα παρουσιάζουν οι πλατείες και τα παρκάκια που ενω παλιότερα έσφυζαν από ζωή τώρα είναι σα παλιά νεκροταφεία. Ακόμα και για ένα καφέ ή ένα ποτό ο Νικαιώτης θα πάει οπουδήποτε αλλού εκτός από την περιοχή του. Χαμόσπιτα και άβαφτα σπίτια που σε κάνουν να απορείς αν μένει κανείς εκεί μέσα συνθέτουν το αποπνικτικά γκρίζο τοπίο αυτής της συνοικίας. Πολλές φορές θα σε πάρουν από πίσω αγέλες σκυλιών πραγματικά εξαθλιωμένα απ'την πείνα.

Αδυνατώ να πιστέψω πως τα μέρη στα οποία έζησα τα πιο όμορφα παιδικά μου χρόνια, που μεγάλωσα στις αλάνες έχουν μετατραπεί πλέον έτσι.

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν υπάρχει έστω ένας σοβαρός λόγος που να αξίζει να ζεις εδώ πέρα. Άλλες φορές προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως κατι θα αλλάξει, πως έγω απλα τα βλέπω όλα μάυρα και η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη. Μα κάθε μέρα επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο αυτό που νιώθω. Ακόμα και μια απλή βόλτα εδώ πέρα πλέον με καταθλίβει.

Θέλω να φύγω μακριά απο όλους και άπο όλα. Δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα να είμαι μέρος όλης αυτής της μαυρίλας και της σκοτεινιάς.

Πρέπει να φύγω πριν με καταπιεί και μένα αυτό το μέρος. Να πάω σε μια πόλη με ζωή, φώτα, με γεμάτες πλατείες από παιδιά και λουλούδια. Υπάρχει, δεν υπαρχει εγώ θα την ψάξω!

Γιατί δεν αντέχεται να βλεπεις να αργοπεθαίνει ότι αγαπάς και κανείς να μη κάνει τίποτα...

Χριστουγεννιάτικα ψέματα

Καλώς ή κακώς στη ζωή μας κυριαρχεί το ψέμα. Μάλλον αρεσκόμαστε να ζούμε μέσα σ'αυτό. Γιατί; Αφού καταβάθος μας πονάει αυτό γιατί το συνεχίζουμε; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί μας βολεύει! Η αλήθεια είναι δύσκολα αρεστή γιατί δεν δέχεται τροποποιήσεις και αλλαγές είναι γυμνή, εκτεθειμένη σα μια άβαφη γυναίκα στην οποία φαίνονται ολοκάθαρα οι όποιες ατέλειες τις. Μέρες γιορτινές γεμάτες τυπικούρες και δήθεν ευχές... τίποτα αληθινό, τίποτα από καρδιάς. Δεν αρέσει σε κανέναν γιατί τον πονάει. Όλα δείχνουν να έχουν τη σκοπιμότητα τους. Πλέον όλα αγοράζονται, έχουν τη τιμή τους ή έτσι νομίζουμε εμείς τουλάχιστον.

Άνθρωποι σαν ζώντανες κούκλες με σκούρα γυαλιά νύχτα-μέρα για να μη φανούν τα αισθήματα, το πόσο άδειοι και μόνοι εν τέλει είναι. Κρυμμένοι πίσω από ένα fancy ιντερνετικό προφίλ προσπαθώντας να γίνουν κάποιοι άλλοι. Καταλήγουν σαν διχασμένες προσωπικότητες που αλλιώς συμπεριφερόνται στο internet και αλλιώς σε θέματα που άπτονται την προσωπική τους ζωή.

Γινόμαστε απόμακροι και απρόσιτοι χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Διώχνουμε από κοντά μας άτομα που πραγματικά νοιάζονται για μας και το συνειδητοποιούμε σύνηθως πολύ αργά. Μέσα σε αύτο τον fake γυάλινο κόσμο που έχουμε δημιουργήσει ότι πιο εύθραυστο είναι οι σχέσεις με τους γύρω μας. Οι σχέσεις που έχουν χτιστεί από ψέματα είναι σα παλάτια στην άμμο... εύκολα σκορπάνε. Καθημερινά παίζουμε ρόλους που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι ηθοποιοί. Λόγια ψευτικά που αφορούν φιλίες, αγάπες, έρωτες... την καθημερινοτητά μας.

Και τι μένει τελικά από όλα αυτά; Τι κρατάμε; Τίποτα. Έχει υπόσταση το ψέμα; Εμείς του δίνουμε αξία και εμείς το συντηρούμε με τη στάση ζωή μας. Το ψέμα είναι από τη φύση του άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ματαιότητα γιατί όσους και αν καταφέρουμε να κοροιδέψουμε, όσο καλοί ηθοποιοί και να είμαστε (σαν εμένα καλή ώρα!) είναι ανέφικτο να παραμυθιάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Απλά τρέφεται από τη ματαιοδοξία, τον εγωισμό και τους φόβους μας. Αλλά όταν φύγει το περιτύλιγμά του μένουμε πιο μόνοι από ποτέ. Το μόνο που θα μείνει είναι ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ενα φιλί, ένας γλυκός λόγος, μια αγκαλιά. Οτιδήποτε γνήσιο βγαλμένο απ'την αβυσσό της ψυχής μας. Αν θέλουμε ειλικρινείς σχέσεις θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη το όποιο αψεγάδιαστο εγώ μας.

Να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας χωρίς "photoshop" και χωρίς κάποιο αμπαλλάζ εκφράζοντας αυτά που πραγματικά νιώθουμε με ότι συνεπάγεται αυτό.

Εξάλλου ανάμεσα στα δυο, αγάπη και έρωτα τι αντέχει στο χρόνο; Το πιο αληθινό. Αγάπη.

Τι πιο ατόφιο και γνήσιο από κάτι που δεν μετριέται και δε ξεβάφει με τα χρόνια;

Δεν γίνεται να αγαπάς λιγάκι ή προσωρινα. Αγαπάς για πάντα και απέραντα, ακούραστα. Ας χαρίσουμε λοιπόν τα λουλούδια που απέμειναν στον κήπο της καρδίας μας εκεί που πρέπει, πριν μαραθούν. Μαζί με τις αλήθειες που φυλάμε στοργικά χρόνια μέσα μας.