Μεσημεράκι Κυριακής και εγώ κάθομαι προσωρινά στο μαγαζί του πατέρα για να πεταχτεί για κάτι δουλειές. Ως συνήθως κάνει ώρες να' ρθει(!) αλλά βρίσκω τρόπους να περάσω την ώρα μου ακόμα και αν δεν έχει πολύ δουλειά. Αυτή τη φορά σχεδιάζω μια γυναικεία φιγούρα σε μια κόλα Α4 που βρήκα στο συρτάρι.
Μπαίνει ξαφνικά ένα μικρό αγοράκι μέσα. Με μάτια πανέξυπνα μα και ένα αθώο παιδικό χαμογελάκι. Μου λέει με ψιλοσπαστά ελληνικά και χαμόγελο: "Κύριε, μου πιάνεις ένα ανθρωπάκι που περπατάει;" Εγώ αφού έψαξα λίγο στα ράφια απορημένος τον ρώτησα. "Τι ακριβώς είναι αυτό το ανθρωπάκι που θες;"
Και μου απαντά όλο χάρη: "Που να ξέρω γω ο θείος μου το πίνει!"
Σκέφτομαι αμέσως κάτι που πίνεται άρα ποτό θα'ναι. Αφού ρίχνω μια ματιά πίσω μου βλέπω το Johnie Walker.
- εγώ: A αυτό θέλεις! (γέλια)
- μικρός: ναι (γέλια)
- εγώ: Πως σε λένε;
- μικρός: Νίκο κύριε.
- εγώ: Μη με λες κύριο αφού πλέον γίναμε φίλοι, Στέλιο με λένε! Βλέπω είσαι και Παναθηναικός ε?
- μικρός: Μπα, απλά μ' αρέσει η φανέλα και γι' αυτό τη φοράω!
- εγώ: Ωραίος σου πάει κιόλας. Από που είσαι Νίκο εγώ είμαι από Κόρινθο.
- μικρός: Από βόρεια Ήπειρο. Κανονικά από Αλβανία είμαι αλλά ο αδερφός μου το λέει έτσι για να μη μας κοροϊδεύουν στο σχολείο τα παιδιά.
- εγώ: Γιατί να σας κοροϊδέψουν καλέ;
- μικρός: Δεν ξέρω...
- εγώ: .............(Πάω να βουρκώσω μα κρατιέμαι...)
- μικρός: Όλα αυτά τα παιχνίδια εκεί πάνω δικά σου είναι; (Λέει για κάτι παιχνιδάκια από τα kinder που έχω στολίσει πάνω στην ταμειακή.)
- εγώ: Ναι! Πάρε όποιο σ' αρέσει!
- μικρός: Όλα μ' άρεσουν! Αλλά η μαμά μου μου έχει πεί να μη παίρνω ποτέ τίποτα από ξένους γιατί θα με πούνε κλέφτη και φτωχό.
- εγώ: ..................... Δεν είμαι ξένος όμως αλλά φίλος. Πάρε τα αμαξάκια που σίγουρα σ' αρέσουν πιο πολύ! Πες στη μαμά ότι στα έδωσα εγώ μη σου φωνάζει τσάμπα.
- μικρός: Ευχαριστώ! (χαμόγελο) Να έρχομαι να παίζουμε;
- εγώ: Όποτε θες! (γέλια)
- μικρός: (γέλια)
Αυτός λοιπόν είναι ο αλβανός που τρέμουμε όσοι έχουμε αφήσει τον ρατσισμό, τον εγωισμό μας και την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε να δηλητηριάσουν τη ψυχή μας. Παιδιά ευχαριστώ δεν πήρα ποτέ μα ούτε και θα πάρω!
Το συμπάθησα απ' την αρχή αυτό το παιδάκι μα ένας παραπάνω λόγος γι' αυτό, είναι πως είναι ότι ακριβώς ήμουν και εγώ στα χρόνια του. Είχα φτιάξει ένα κόσμο δικό μου που δεν μπορούσε να τον αγγίξει η κακία και η σκληρότητα των ανθρώπων. Ήμουν μόνο εγώ και τα παιχνίδια μου! Και μην ξεχνάμε πως άσχετα από ποια χώρα είναι ο Νικολάκης ήμασταν και εμείς κάποτε παιδιά (σαν και αυτόν) μέχρι ο κόσμος των "μεγάλων" να κλέψει βίαια την αθωότητα μας.
